Zaburzenia somatoformiczne

Jest to druga grupa poza zaburzeniami obsesyjno-kompulsyjnymi zaburzeń nerwicowych dotyczących lęku domniemanego. W tym przypadku osoba chora odczuwa problemy somatyczne(fizyczne) przy braku podstaw ich występowania.

Za główne zaburzenia somatomorficzne uznaje się:

Zaburzenia somatyzacyjne dotyczą one długotrwałych schorzeń fizycznych, które nie potwierdzają się w licznych badaniach. Przebieg takiej choroby jest przewlekły i często ogranicza prawidłowe funkcjonowanie w pracy i w rodzinie.

Hipochondria to nieuzasadnione przekonanie o posiadaniu choroby somatycznej. Osoba chora wszystkie doznania i odczucia podpisuje pod tą chorobę. Taka interpretacja wszystkich czynników wynika z egocentrycznej orientacji. Przekonanie o rozwijającej się chorobie wywołuje niepokój i lęk co może doprowadzić do depresji u osoby chorej.

Psychalgia czyli zaburzenia bólowe dotyczą podobnej kwestii co zaburzenia somatyzacyjne. Odczuwanie silnego bólu, który może zagrażać życiu okazuje się nie mieć istotnego podłoża w badaniach medycznych. W odróżnieniu od somatyzacyjnych zaburzeń tu stan chorego może wywołać ból ale nie w takim stopniu i nasileniu.

Dysmorfofobia jest to zaburzenie psychiczne, związane z lękiem wynikającym z przekonania o nieestetycznym wyglądzie ciała. Chory często wyolbrzymia defekty ciała, jednak przekonanie o takim stanie doprowadza często do popełniania samobójstwa. Choroba ta leczona jest głównie za pomocą leków przeciwdepresyjnych.

Zaburzenia dysocjacyjne objawiają się głównie drżeniem kończyn bądź też utratą czucia w danym obszarze ciała. Podłoże takiego stanu zdrowia osoby chorej nie ma biologicznych przyczyn a jedynie wynika z czynników psychicznych.